Na ne kort Tiet, wi hem‘m uns een Goorden tauleggt, de Kinner wier‘n in Kinnergoorden, ik hew in de Volleyballgrupp‘ mitspält, mien Fru as Lihrerin an de Schaul, wiern wi dörpbekannt. Väl dortau bidragen hett ok de Besäuk vun uns Dörpkraug. Man kün‘n kamen, wann man wull, de Kraug wier miehrsten rappelvull. Ob Ostern, Pingsten orrer Wihnachten, wenn man een Stauhl ergattern wull, müßt man vör Klock teihn an de Dör stahn. Af un an wür dat recht lut un dat gäf ok Striet. Fix hett uns Mudder Hadler tau Räson bröcht. För fief Mark gäf dat teihn Bier un man bekäm tau weiten, wat alln‘s in‘t Dörp passiert.
Langwiel käm nich up. Ik kann mi erinnern, an een Abend käm een Knirps un wull sien Vadder afhalen. Hei sech: „Papa du sast na Hus kamen, Muddi licht all tau Bett.“ Wi hem‘m uns amüsiert. De Jung bekäm ne Limo un güng taufräden na Hus. Papa bleef bet tau‘n En‘n sitten. All „de leegen“ DDR-Tieden hett de Kraug öwerstahn. Obschoonst de Kraug na de Wen‘n ne gaude Gaststätt wür, hett nu vör een Mand‘ de Stun‘n för em slagen. Afwickelt wi väle anner Saken. För uns Ölleren bliewen vergnäugte Stun‘n un Fiern mit gauden Frün‘n un Bekannten in Erinnerung.
Hanning
